Van_der_Meulen_Recycling-2[1]

Anton van der Meulen is geen directeur in een smetteloos pak

Anton van der Meulen van Van der Meulen Metaal BV Leeuwarden

‘Ik ben loopjongen nummer één’.

Anton van der Meulen is niet de makkelijkste man om te interviewen. Niet omdat hij niet sympathiek is, integendeel zelfs, maar juist omdat hij zo betrokken is bij alles wat er binnen zijn bedrijf gebeurt. Geen spijker verlaat Van der Meulen Metaal, zonder dat deze door Anton is gezien en de telefoon rinkelt onophoudelijk. “Het mooiste is om de hele dag te werken, overal bovenop. Dat vind ik prachtig.”

 

‘Ik ben wie ik ben’
Anton van der Meulen is een bekend gezicht in Leeuwarden en Sneek. Zijn unieke manier van bedrijfsvoering heeft hem al publiciteit opgeleverd in de Leeuwarder Courant en ook in Man Bijt Hond was hij al eens te zien, als afnemer van het verzamelde ijzer van handelaren Auke en Jan Visser. Als geboren Sneker kwam hij in 2006 met zijn pand in Leeuwarden terecht en sindsdien is Van der Meulen Metaal flink gegroeid. Maar ondanks deze groei, staat Van der Meulen zelf nog altijd het liefst gewoon met een snijbrander in zijn hand. “Ik ben de directeur, ja”, lijkt hij bijna met tegenzin te zeggen. “Maar ik ben absoluut niet de directeur in het smetteloze pak. Ik ben wie ik ben, ik zie mezelf nog altijd als die kleine loopjongen uit Sneek. Er is niks wat ik hier niet kan. Kraandraaien, rijden in de vrachtwagen, inkoop, verkoop, ik zit eigenlijk nooit achter m’n bureau. Daar ben ik niet happy. Gewoon hard werken, de hele dag, dat vind ik prachtig. Die telefoon mag wat mij betreft ook wel wat minder vaak rinkelen. Maar goed, het hoort er allemaal bij.”

 

Van der Meulen Metaal en Recycling BV heeft ene speciale afdeling computer reccyclingComputers
Van der Meulen Metaal koopt en verwerkt ijzer en metalen. Het wordt opgekocht in kleine porties en grotere materialen ‘krijgen een knipje’, om vervolgens doorverkocht te worden. De handel in oud ijzer staat en valt met de staat van de bouw in Nederland en aangezien de bouw betere tijden heeft gekend, is Van der Meulen bezig de horizon te verbreden. Zo is hij begonnen met het demonteren van computers, een vak apart. “Dat is intensieve handenarbeid”, vertelt hij. “Alles moet gescheiden worden en we zijn dan ook bezig met het opzetten van een lijn waarin die computers helemaal uit elkaar gehaald worden. In computers zitten veel onderdelen die geld opbrengen, zoals moederborden, harde schijven en processoren. Maar ook telefoons kan je op die manier demonteren. En zo hebben we nog wel wat meer plannen, maar alles op z’n tijd. We willen niet zeven dingen tegelijk gaan doen.”

 

Van der Meulen Metaal en Recycling BV heeft de meest recente demontage middelen tot zijn beschikkingVrijheid
Vlak buiten het kantoor klauwt een enorme grijpmachine zich een weg door het ijzer. Van der Meulen pakt de walkie-talkie en instrueert de bestuurder. “Dat is goed Anton”, kraakt de radio terug. Zoals gezegd; Anton van der Meulen ziet alles. “Ik doe in alles net zo hard mee als de rest van de jongens”, zegt hij. “Het is die vrijheid die dit vak zo mooi maakt. Altijd net even iets doen wat een ander niet kan. Het is prachtig mooi werk en de meeste van mijn collega’s doen niet wat ik doe.”

Ondertussen staat de volgende generatie al aan de poorten van het bedrijf te rammelen. De beide dochters van Van der Meulen kunnen hun weg op het terrein al blindelings vinden en helpen hun vader al regelmatig. Van der Meulen lacht. “Dat vind ik prachtig om te zien”, zegt hij. Het zijn de laatste woorden van het gesprek. Van der Meulen vindt het prima. “Dat was het? Mooi zo. Dan kan ik weer aan het werk.”